در شبی بارانی، با دل سوزانم،دیده ی گریانم
پله پله به ملاقات خدا می رفتم
پله ها برعکس است جای آنکه برود رو به در عرش خدا
در سراشیبی بود وای برمن چه سیه چالی بود
بین این چاه جفا یوسفی گرم دعا، چه ضعیف است صدا
گوش من تیز شده
-لا معبودَ سِواک
لا معبودَ سِواک
لا معبودَ سِواک
حلقه های زنجیر؛ مثل یک تسبیح است؛ ذکر: سبحان الله
چه غریب است این مرد
لب او گرم نیایش باشد با دعا و قرآن؛ وقف او لحظه ی سوزش باشد
-سوزش زخمانش- . همه جایش زخم است
بین زنجیر ستم می لرزید بین آن ظلمت محض، مثل خورشید فقط می تابید
آسمان را مَثَل سقف سیاهی می دید
دل او پر تب بود؛ صبح و ظهر و سحر و عصر برایش شب بود
و کمی هم شده مثل عمه...عاشق زینب بود
بی حبیب و خسته، نافله بنشسته، ساق او بشکسته
چه غریب است این مرد
جای آنکه برسد یک نفر یاری او، بهر غمخواری او، به پرستاری او...
زن رقاصه سراغش آمد
شهوت از دامن او می بارید، بی حیا می رقصید، دور آقای جهان می چرخید
ذکر می گفت آقا:....وای از روز جزا........
زن رقاصه تکانی خورد و به همان شکل که او می چرخید......
ناگهان حاجی شد و امامش کعبه.
آنکه با نیت عصیان آمد، مثل شیطان آمد، به دلش پرتو ایمان آمد ...
یک زن مومنه شد.نادم و گریان رفت.
چه غریب است این مرد
یک یهودی شده زندانبانش و بلای جانش
آن زمانی که به زندان آمد، چار شانه، مثل یک مرد دلیر؛ ولی افسوس!!!!شده خسته و پیر
بین زنجیر اسیر و از این زندگی سخت شده آقا سیر
گل امید دلم پرپر شد، نفس آخر شد، زائرش مادر شد... سر او را به روی دامن برد ...
و نوازش می کرد چشمهایش را بست...و دل عشق شکست
و دل عشق شکست
و دل عشق شکست
چه غریب است این مرد
روز بعدش در زندان وا شد، عالمی غوغا شد، چشمها دریا شد
روی تخته پاره جسدی پیدا شد
یک نفر داد زنان لا اله...
دیگری دادی زد : مگر این مرد مسلمان بوده؟ آری او بوده امام، لیکن او رهبر هر رافضی است و به این نام صدایش کردند و به روی پل بغداد رهایش کردند
چه غریب است این مرد
سینه ها زار و غمین، دیده ها شد گریان، بدن ذریه ی فاطمه بر روی زمین، آفتاب سوزان
چه کفنها که برای بدنش آوردند تن او پوشاندند
و رضا آمد و بر جسم پدر خواند نماز...
دلتان رفته کجا؟؟؟؟؟؟ کرببلا؟؟؟؟؟
وای از روز حسین.....لا یوم کیومکْ، یا اباعبدالله.......
رضا تاجیک
