از کوفه به شام

چون نامهء عبیدالله بن زیاد به یزید بن معاویه رسید و از مضمون آن مطلع شد ، در جواب آن نوشت که سر حسین ( علیه السلام ) و سر یاران او را که با او کشته شدند ، همراه همهء اهل بیت و خانوادهء او به شام بفرستد . ابن زیاد ، محفر بن ثعلبهء عائذى را طلبید و آن سرهاى مقدس و اسیران خانوادهء رسالت را به او سپرد . محفر ، اسیران را به صورتهاى باز ، مانند اسیران کفار به جانب شام حرکت داد . ابن لهیعه و دیگران خبرى را نقل کرده اند و ما آن مقدارى را که در اینجا مورد نیاز است نقل مى کنیم . وى مى گوید : " به طواف خانهء خدا مشغول بودم . ناگاه دیدم شخصى مى گوید : " خداوندا مرا بیامرز و گمان نمى کنم که مرا آمرزیده باشى " . ‹ صفحه 676 › من به او گفتم : " اى بندهء خدا ! از خدا بترس و این سخن را مگو ، زیرا اگر گناهان تو به اندازهء قطرات باران و برگ درختان باشد و تو از خدا طلب آمرزش کنى ، تو را مى بخشد و خداوند بخشنده و مهربان است " . آن مرد گفت : " نزد من بیا تا داستان خود را براى تو بگویم " . من نزد او رفتم . گفت : " ما پنجاه نفر بودیم که سر حسین ( علیه السلام ) را به شام مى بردیم . در بین راه وقت که شب مى رسید ، آن سر را در صندوقى مى گذاشتیم و در اطراف آن مىنشستیم و شراب مىخوردیم . یکى از شبها ، رفقاى من به اندازه اى شراب خوردند که مست شدند ، ولى من با آنان شراب نخوردم . چون تاریکى شب همه جا را فرا گرفت ، صداى رعد برخاست و برقى زد و درهاى آسمان گشوده شد و آدم و نوح و ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و پیغمبر خاتم محمد ( صلى الله علیه وآله ) از آسمان به زمین آمدند ، و با آنها جبریل و گروهى از فرشتگان نیز همراه بودند . جبرئیل نزدیک صندوق رفت و سر حسین ( علیه السلام ) را بیرون آورد و به سینه چسبانید و آن را بوسید و تمام پیغمبرانى که آمده بودند نیز چنین کردند . پیغمبر اسلام ( صلى الله علیه وآله ) بر حسین ( علیه السلام ) بسیار گریه کرد . انبیا او را تسلیت گفتند و جبرئیل گفت : " محمد ! خداى متعال مرا مأمور نموده است که هر دستورى دربارهء امت خود دهى اطاعت و اجرا کنم . اگر امر مى کنى ، زمین را بر آنها به لرزه درآورم و آن را زیر و رو کنم ، چنان که با قوم لوط نمودم " . رسول خدا ( صلى الله علیه وآله ) فرمود : " نه ، زیرا مرا با ایشان نزد خداوند در روز قیامت حسابى است " . جمعى از ملائکه براى کشتن ما نزدیک آمدند . من گفتم : " الامان ، الامان ، یا رسول الله ! " فرمود : " برو خدا تو را نیامرزد " . [ هنگامى که صبح برخاستم تمام دوستانم را غلتان در خاکستر دیدم . ] " و در کتاب " تذییل " از محمد بن نجار ( شیخ المحدثین بغداد ) دیدم که در شرح حال على بن نصر شبوکى ، به اسناد خود ، علاوه بر آن حدیث مىنویسد : " چون حسین بن على ( علیه السلام ) کشته شد و داشتند سر او را به شام مى بردند ، در یکى از منزلهاى بین راه نشستند و به ‹ صفحه 677 › باده گسارى مشغول شدند و آن سر مقدس را دست به دست مى گرداندند . ناگاه دستى پیدا شد و با قلم آهنین بر دیوار نوشت : " آیا امید دارند آن جماعتى که حسین ( علیه السلام ) را کشتند روز قیامت از شفاعت جدش بهره‌مند شوند ؟ " چون این موضوع عجیب را مشاهده کردند ، سر را گذاشتند و فرار نمودند " .