نزدیک مدینه

راوى مى گوید : سپس از کربلا به جانب مدینه حرکت کردند . ‹ صفحه 691 › بشیر جذلم مى گوید : " چون نزدیک مدینه رسیدیم ، على بن الحسین ( علیه السلام ) پیاده شد و خیمه را برپا کرد و زنان خاندان را پیاده نمود . آنگاه فرمود : " اى بشیر ! خدا بیامرزد پدرت را که مردى شاعر بود . آیا تو نیز مى توانى شعر بگویى ؟ " گفتم : " آرى ، اى پسر پیغمبر ! من هم شاعر هستم " . فرمود : " به مدینه داخل شو و خبر شهادت ابا عبد الله ( علیه السلام ) را به اطلاع مردم برسان " . من بر اسبم سوار شدم و با شتاب آمدم تا وارد مدینه شدم . چون به مسجد رسول خدا ( صلى الله علیه وآله ) رسیدم ، صدا به گریه بلند نمودم و این اشعار را همان جا گفتم : " اى مردم مدینه ! دیگر در مدینه نمانید . چون حسین ( علیه السلام ) کشته شد و از شهادت اوست که اشک چشم من چون باران فرو مىریزد . بدن حسین ( علیه السلام ) در زمین کربلا به خون آغشته شد و سر مقدس او را بالاى نیزه ها ، در شهرها مى گردانند " . پس از آن گفتم : " اى اهل مدینه ! اینک على بن الحسین ( علیه السلام ) با عمه ها و خواهرانش نزدیک شما و پشت دیوار شهر شما مى باشد و من فرستادهء او هستم تا به شما بگویم او کجاست " . از این سخن تمام زنان مدینه که پرده نشین در حجاب مستور بودند ، از چادرها بیرون آمدند و فریاد " واویلا ! " و " واثبوراه ! " بلند نمودند . هیچ روزى را ندیدم که گریه کنندگان بیش از آن روز باشند ، یا روزى بر مسلمانها تلخ تر از آن روز بوده باشد . شنیدم زنى بر حسین ( علیه السلام ) گریه و ندبه مى کرد و مى گفت : " خبر دهنده‌اى مرا از شهادت سید و مولایم آگاه کرد و از این خبر دلم را به درد آورد و مرا مریض و رنجور نمود . پس شما اى چشمهاى من ! در ریختن اشک سخاوتمند باشید و براى آن کسى که مصیبت او عرش خدا را به لرزه افکند و از شهادت او اعضاى دیانت و مجد بریده شد ، بى وقفه اشک بریزید . بر فرزندان رسول خدا ( صلى الله علیه وآله ) و فرزندان وصى او ، على بن ابى طالب ( ع ) ، اشک بریزید ، اگر چه آن مظلوم از شهر و ‹ صفحه 692 › دیار دور گردیده است " . او پس از خواندن این اشعار گفت : " اى کسى که این خبر را آوردى ! اندوه ما را از شهادت ابا عبد الله ( علیه السلام ) تازه کردى و جراحات دل ما را که هنوز بهبود نیافته بود ، دگر بار مجروح نمودى . تو کیستى ؟ " گفتم : " من بشیر بن جذلم هستم که مولایم على بن الحسین ( علیه السلام ) مرا فرستاده است . آن حضرت در فلان موضع با زنان و اهل بیت ابا عبد الله نزول فرموده اند " . آنگاه اهل مدینه مرا رها کردند و با شتاب از مدینه بیرون رفتند . من با اسب خویش تاختم و خودم را به آنجا رسانیدم . دیدم که مردم راهها و جایگاهها را گرفته اند و جایى باقى نمانده است . از اسب پیاده شدم و از ازدحام جمعیت پاى بر پاى مردم مى گذاشتم تا نزدیک خیمهء امام رسیدم . على بن الحسین ( علیه السلام ) درون خیمه بود . پس از لحظه اى از خیمه بیرون آمد و با دستمالى که در دست داشت ، اشک چشمانش را پاک مى کرد . از پى آن حضرت ، خادمى آمد ، چهارپایه‌اى آورد و آن را زمین گذاشت و امام زین العابدین ( علیه السلام ) بر آن نشست ، ولى نمى توانست از ریختن اشک خوددارى کند . صداى گریه از هر جانب برخاست و نالهء زنان و کنیزان بلند شد و مردم از هر طرف به آن حضرت ، تسلیت مى گفتند . تمام فضا ، یکپارچه گریه و ناله بود .