11 ـ روایت عُمر بن حنظله
 عمر بن حنظله گوید: از امام صادق علیه‏السلام شنیدم که مى‏فرمود:
 پیش از قیام حضرت قائم (عج) پنج نشانه است: صیحه آسمانى، خروج سُفیانى، فرو رفتن (لشکر سفیانى در زمینى به نام بیداء)، کشته شدن نفس زکیّه و خروج یمانى.
 عرض کردم: فدایت شوم اگر یکى از خاندان شما پیش از وقوع این نشانه‏ها قیام کند، آیا ما با او قیام کنیم؟
 فرمود: نه(29).
 سند
 ازلحاظ سند، حسن و بلکه شهید ثانى آن را صحیح شمرده است(30).
 مُفاد
 1 ـ بیان نشانه‏هاى پیش از ظهور ولى عصر حجّة بن الحسن العسکرى (عج).
 2 ـ نهى از همراهى با هر قیامى به عنوان قیام قائم موعود، پیش از ظهور آن حضرت.
 12 ـ روایت مُعَلّى بن خُنَیس
 وى گوید: در زمانى که سیاه‏جامگان (یعنى طرفداران ابومسلم خراسانى) ظاهر شده بودند پیش از اینکه بنى عبّاس ظاهر شوند، من نامه عبدالسّلام بن نعیم(31) و سدیر و نامه‏هاى افراد دیگرى را به خدمت امام صادق علیه‏السلام بردم، (به این مضمون که:) ما پیش‏بینى مى‏کنیم که امر خلافت به شما واگذار شود، شما چه نظرى دارید؟
 امام علیه‏السلام نامه‏ها را به زمین زد و فرمود: اوه، اوه، من امام اینان نیستم، آیا نمى‏دانند که (براى رسیدن خلافت به ما خاندان پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله ) باید سفیانى کشته شود؟(32)
 مُفاد
 1 ـ بیان درک نادرست پیشنهاد کنندگان از اهداف و مقاصد سیاه‏جامگان که براى جلب توجّه و فریب افکار عمومى «الرّضا من آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله » را شعار خود قرار داده بودند.
 2 ـ بیان برخى از نشانه‏هاى قطعى ظهور حضرت مهدى (عج).
 13 ـ روایت اَنَس بن محمّد
 پدر انس بن محمّد از امام صادق علیه‏السلام از پدرانش علیهم‏السلام روایت مى‏کند که پیامبر گرامى صلى‏الله‏علیه‏و‏آله در ضمن وصیّت به علىّ بن ابى طالب علیه‏السلام فرمود:
 اى علىّ! به راستى از جا کندن و برافکندن کوههاى استوار از برافکندن حکومتى که دوران آن به سر نیامده باشد آسان‏تر است(33).
 مُفاد
 بیان مشکلات مبارزه، آن هم با حکومتى که عمرش سپرى نشده باشد.
 14 ـ روایت ابن ابى عَبدون
 شیخ صدوق ابن بابویه در کتاب عُیون اخبار الرّضا علیه‏السلام ، بابى را تحت عنوان «سخنان حضرت رضا علیه‏السلام در باره زید بن علىّ بن الحسین» گشوده و از ابن عبدون از پدرش چنین نقل مى‏کند:
 زمانى که زید بن موسى بن جعفر علیهاالسلام ـ (معروف به زید النّار) را که در (سال 199 ه ق) در بصره خروج کرد و خانه‏هاى بنى العبّاس را آتش زده بود نزد مأمون عبّاسى بردند، مأمون جرم او را به‏خاطر برادرش، علىّ بن موسى الرّضا علیه‏السلام بخشید و به حضرت رضا علیه‏السلام گفت: اى ابالحسن! اگر برادرت قیام کرده و آنچنان کارهایى انجام داده درگذشته نیز زید بن علىّ قیام کرد و کشته شد و اگر به‏خاطر جایگاه تو نزد من نبود، او را مى‏کشتم؛ زیرا کارى که انجام داد کوچک نبوده است.
 حضرت‏رضا علیه‏السلام فرمود: اى‏امیرالمؤمنین(34)! برادرم زید را با زید بن علىّ مقایسه مکن؛ زیرا زید بن علىّ از علماى آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله بود که براى خداوند عزّوجلّ غضب کرد و با دشمنان او جهاد کرد تا در راه او کشته شد.
 پدرم موسى بن جعفر علیهاالسلام برایم نقل کرد که از پدرش جعفر بن محمّد بن على علیهم‏السلام شنید که مى‏فرمود: خداوند عمویم زید را رحمت کند؛ زیرا او مردم را به رضا (و شخص پسندیده) از آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله دعوت مى‏کرد و اگر پیروز مى‏شد، به آنچه مردم را بدان دعوت مى‏کرد وفا مى‏نمود، و با من درباره قیامش مشورت کرد و من به او گفتم: اى عمو! اگر راضى هستى که کشته شوى و در محلّه کُناسه(35) پیکرت به دار آویخته شود، این کار را انجام بده.
 پس از رفتن زید، امام صادق علیه‏السلام فرمود: واى بر کسى که فریاد کمک‏خواهى زید را بشنود و او را یارى نکند.
 مأمون گفت: اى ابا الحسن! آیا روایاتى در مذمّت کسى که به ناحق ادّعاى امامت کند وارد نشده است؟
 حضرت رضا علیه‏السلام فرمود: همانا زید بن علىّ ادّعاى ناحق نکرد، او با تقواتر از این بود که چنین کند، او مى‏گفت: شما را به شخص مَرضىّ و پسندیده از آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله دعوت مى‏کنم.
 آن روایاتى که وارد شده در مورد کسى است که ادّعا کند منصوب از جانب خداست و مردم را به غیر دین خدا دعوت کند و آنان را بدون علم از راه خدا منحرف سازد (و گمراه کند)، ولى به خدا سوگند زید بن علىّ از (مجاهدان فى سبیل اللّه‏ و ) مخاطبان به خطاب این آیه بود(36): «وَ جَاهِدُوا فِى اللّه‏ِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبکُمْ».
 مُفاد
 1 ـ بیان منزلت و مقام زید بن علىّ بن الحسین علیهماالسلام و اینکه قیام او، جهاد در راه خدا بود.
 2 ـ زید بن علىّ، ادّعاى امامت نداشت، بلکه مردم را به شخص مرضى از آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فرامى‏خواند.
 3 ـ اِخبار از آینده زید.
 4 ـ لزوم اجابت و کمک به درخواست زید، زمانى که فریاد کمک‏خواهى او را بشنوند.
 5 ـ نهى از پیروى مدّعیان دروغین امامت.
 15 ـ روایت ابى عبد اللّه‏ سیّارى
 وى از یکى از یارانش روایت کرده که در محضر امام صادق علیه‏السلام سخن از قیام کسى از آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله به میان آمد.
 حضرت فرمود: همواره من و شیعیانم به خیر هستیم مادامى که مبارزى از آل محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله قیام نماید. هر آینه دوست دارم مبارزى از خاندان پیامبر خروج و قیام کند و من هزینه زندگى افراد تحت تکفّل او را عهده‏دار باشم(37).
 سند
 اوّلاً روایت یاد شده «مُرسَل» است و راوى اصلى مشخّص نیست وروایت مُرسَل از انواع حدیثهاى ضعیف شمرده مى‏شود.
 ثانیا در رجال نجاشىّ ابو عبد اللّه‏ سیّارى یعنى احمد بن محمّد بن سیّار را ضعیف الحدیث و فاسد المذهب، معرفى کرده است(38).
 مُفاد
 روایت مزبور نه تنها از ادلّه عدم جواز قیام پیش از قیام جهانى حضرت مهدى (عج) نمى‏باشد، بلکه از ادلّه جواز آن محسوب مى‏شود.