ورود به دار الإماره

راوى مى گوید : پس از آن ، ابن زیاد در کاخ دارالاماره نشست و بار عام داد . سر مقدس حسین ( علیه السلام ) را وارد ساختند و پیش روى او گذاشتند . سپس اهل بیت امام ( علیه السلام ) وارد شدند . زینب ، دختر أمیر المؤمنین ( علیهما السلام ) ، نیز - به صورتى که شناخته نشود - وارد شد و در گوشه اى نشست . ابن زیاد پرسید : " این زن که بود ؟ " گفتند : " او زینب دختر على ( علیه السلام ) است " . عبیدالله رو به سوى زینب کرد و گفت : " حمد خدایى را که شما را رسوا کرد و دروغهاى شما را آشکار ساخت " . زینب فرمود : " مردمان فاسق وفاجر رسوا مى شوند و آنان غیر از ما هستند " . ابن زیاد گفت : " چگونه دیدى آنچه را خدا با برادرت انجام داد ؟ " زینب ( س ) گفت : " جز نیکویى چیزى ندیدم ، زیرا آل پیغمبر جماعتى هستند که خداوند ‹ صفحه 670 › حکم شهادت بر آنان نوشته است و آنان نیز به سوى آرامگاه همیشگى خود شتافتند ، ولى به همین زودى خداوند ، تو و ایشان را با هم براى حسابرسى جمع مى کند و آنان با تو احتجاج و مخاصمه مىنمایند و آن گاه مىنگرى که رستگارى براى کیست ؟ مادرت بر تو بگرید ، اى پسر مرجانه ! " ابن زیاد از این گفتار غضبناک شد و گویا تصمیم به کشتن زینب گرفت . عمرو بن حریث که در مجلس حاضر بود ، به ابن زیاد گفت : " او زن است و کسى زن را به خاطر گفتارش کیفر نمى کند " . ابن زیاد منصرف شد و رو به زینب ( س ) کرد و گفت : " خداوند دل مرا از قتل حسین طغیانگر و متمردان و سرپیچان از اهل بیت تو شفا بخشید " . زینب ( س ) فرمود : " به جان خودم قسم ، بزرگان ما را کشتى و اصل وفرع ما را قطع کردى . اگر شفاى تو این است البته شفا یافته اى " . ابن زیاد گفت : " زینب زنى است که با سجع و قافیه سخن مى گوید و به جان خودم قسم که پدرش على نیز شاعر وقافیه پرداز بود " . زینب گفت : " اى ابن زیاد ! زن را با سجع وقافیه چه کار است ؟ " پس از آن ابن زیاد به سوى على بن الحسین ( زین العابدین ) متوجه شد و گفت : " این جوان کیست ؟ " گفتند : " او على بن الحسین ( علیه السلام ) است " . گفت : " مگر خدا على بن حسین را نکشت ؟ " زین العابدین ( علیه السلام ) فرمود : " مرا برادرى بود که او را هم على بن حسین مىنامیدند ، مردم او را کشتند " . ابن زیاد گفت : " بلکه خدا او را کشت " . زین العابدین ( علیه السلام ) فرمود : " خداوند است که نفسها را هنگام مرگ آنها قبض مى نماید " . ابن زیاد گفت : " تو را جرأت آن است که مرا پاسخ گویى ؟ " و سپس دستور داد او را بیرون ‹ صفحه 671 › ببرند و گردن بزنند . زینب از شنیدن این سخن سراسیمه شد و گفت : " اى پسر زیاد ! تو دیگر کسى را از ما باقى نگذاشتى . اگر تصمیم دارى که این جوان را بکشى ، پس مرا هم با او بکش " . على بن الحسین ( علیه السلام ) به عمه‌اش زینب فرمود : " عمه جان ! خاموش باش تا من با ابن زیاد سخنى بگویم " . سپس رو به جانب او کرد و گفت : " اى پسر زیاد ! آیا مرا به کشتن تهدید مى کنى ؟ مگر نمى دانى که کشته شدن عادت ما ، و افتخار ما در شهادت است ؟ " پس از آن ابن زیاد دستور داد تا على بن حسین ( علیه السلام ) و اهل بیت را در خانه اى که کنار مسجد بزرگ کوفه بود ، جاى دادند . زینب ( س ) فرمود : " هیچ زن عربى به جز زنهایى که کنیز یا مملوک هستند ، به دیدار ما نیاید ، زیرا آنها نیز اسیر شده اند ، آن چنان که ما اسیر شده‌ایم " . سپس ابن زیاد دستور داد سر مقدس حسین ( علیه السلام ) را در کوچه هاى کوفه گرداندند . شایسته است که ما در اینجا اشعارى را که یکى از دانشمندان در مرثیهء حسین ( علیه السلام ) سروده است ، نقل کنیم : " سر فرزند پیغمبر خدا و وصى او را براى تماشاچیان ، بالاى نیزه مى برند و مسلمانان مى بینند و مىشنوند و هیچ کدام از این کار جلوگیرى نمى کنند و دلشان به درد نمى آید . کور باد چشمى که آن منظره را دید و کر باد گوشى که مصیبت تو را شنید و جلوگیرى نکرد ! اى حسین ! از شهادت خود ، چشمهایى را که به مهر تو به خواب مى رفت ، بیدار کردى و چشمهایى را که از ترس تو خواب نداشت به خواب بردى . اى حسین ! هیچ باغستانى در روى زمین نیست ، مگر آنکه آرزو داشته باشد قبر تو در آنجا و خوابگاه ابدى تو در آن خطه واقع گردد "