زینب ( س ) و نعش برادر

راوى مى گوید : به خدا قسم هرگز فراموش نمى کنم زینب دختر على ( علیه السلام ) را که بر برادرش حسین ( علیه السلام ) ندبه و ناله مى کرد و با صداى اندوهناک و دلى پر غم فریاد مى زد : " اى محمد ! اى جد بزرگوار که درود فرشتگان همواره بر تو باد ! این حسین توست که در خون خود غلتان است و اعضایش از یکدیگر جدا شده است و اینان دختران تو هستند که اسیر ‹ صفحه 653 › شده اند . از این ستمها به خداوند و به محمد مصطفى ( صلى الله علیه وآله ) و به على مرتضى ( علیه السلام ) و به فاطمه ( س ) و به حمزه سیدالشهداء شکایت مى کنم . اى محمد ! این حسین توست که در زمین کربلا ، برهنه و عریان افتاده است وباد صبا ، خاکها را بر بدن او مىپاشد . این حسین توست که از ستم زنازادگان کشته شده است . آه و افسوس ! امروز روزى است که جدم رسول خدا ( صلى الله علیه وآله ) از دنیا رفت . اى یاران محمد ( ص ) ! اینان فرزندان پیغمبر شمایند که آنان را مانند اسیران به اسیرى مى برند " . در روایت دیگرى وارد شده است که زینب ( س ) عرض کرد : " یا محمداه ! دخترانت اسیر و فرزندانت کشته شدند و باد صبا خاکها را بر آن بدنها مىپاشد . این حسین توست که سرش را از قفا بریدند و عمامه ورداى او را به غارت بردند . پدرم فداى آن کسى باد که ظهر روز دوشنبه ، لشکرش را قتل و غارت کردند . پدرم فداى آن کسى باد که خیمه هاى او را گسیختند . پدرم فداى آن کسى باد که غایب نیست تا امید بازگشتش برود . پدرم فداى آن کسى باد که زخم بدنش مرهم پذیر نیست . پدرم فداى آن کسى باد که جانم فداى او شود . پدرم فداى آن کسى باد که دلش پر از غم و غصه بود تا از دنیا رفت . پدرم فداى آن کسى باد که لب تشنه بود و با لب عطشان شهیدش کردند . پدرم فداى آن کسى باد که از محاسنش خون مىچکد . پدرم فداى آن کسى باد که جدش محمد مصطفى ( صلى الله علیه وآله ) پیغمبر خداست . پدرم فداى آن کسى باد که او نوهء پیامبر هدایت است . پدرم فداى آن کسى باد پدرم فداى [ فرزند ] محمد مصطفى باد . پدرم فداى [ فرزند ] خدیجهء کبرى باد . ‹ صفحه 654 › پدرم فداى [ فرزند ] على مرتضى باد . پدرم فداى [ فرزند ] فاطمهء زهرا باد که سرور زنان جهانیان است . جانم فداى کسى باد که او فرزند کسى است که خورشید به خاطر نماز او برگردانده شد " . رواى مى گوید : به خدا قسم زینب ( س ) از گریهء خود ، هر دوست و دشمنى را به گریه انداخت . سپس سکینه ، بدن پدر خود را در بغل گرفت . عده اى از عربها آمدند و سکینه را از نعش پدر جدا نمودند . پس از آن عمر بن سعد میان سپاهیان خود فریاد زد : " کیست که برود و اسب بر بدن حسین بتازد و پشت و سینهء او را با سم اسبان لگدکوب نماید ؟ " ده نفر از آن جماعت این کار را به عهده گرفتند که نامهاى آنان چنین آمده است : 1 . اسحق بن حوبه - که پیراهن آن حضرت را از تنش در آورده بود - 2 . اخنس بن مرثد 3 . حکیم بن طفیل سنبسى 4 . عمر بن صبیح صیداوى 5 . رجاء بن منقذ عبدى 6 . سالم بن خثیمه جعفى 7 . واحظ بن ناعم 8 . صالح بن وهب جعفى 9 . هانى بن شبث حضرمى 10 . اسید بن مالک ( لعنهم الله ) . این گروه ده نفرى بودند که بدن حسین ( علیه السلام ) را زیر سم اسبها پایمال کردند و استخوانهاى سینه و پشت آن حضرت را درهم شکستند . این ده نفر به کوفه آمدند و مقابل ابن زیاد ایستادند . اسید بن مالک - که یکى از آن ده تن بود - این شعر را خواند : " ماییم آن کسانى که [ استخوانهاى ] سینه‌اش را پس از پشتش با اسبهاى تیزرو ، بلند قامت و قوى هیکل درهم شکستیم " . ابن زیاد گفت : " شما کیستید ؟ " اسید بن مالک که یکى از آنان بود ، گفت : " ما بودیم که اسبهایمان را بر بدن حسین ( علیه السلام ) راندیم و استخوانهاى سینه و پشت او را در هم شکستیم " . ابن زیاد به آنها اعتنایى نکرد و جایزهء بسیار کمى به آنان داد . ابوعمرو زاهد گفت : " به آن ده نفر نگریستم و دیدم همهء آنان زنازاده بودند " . این ده نفر را مختار دستگیر کرد و دستها و پاهاى آنان را با میخهاى آهنین به زمین ‹ صفحه 655 › کوبیده و دستور داد ، اسب بر آنان تاختند تا هلاک شدند .